Kristofer Kolumbus

Disclaimer: Ang mga tao, lugar at petsa sa mga sumusunod na lathalain ay pawang likhang-isip lamang ng may akda. Ang pagkakapareho sa totoong buhay ay nagkataon lamang at hindi sinasadya.

August 3, 2007, 4:30 am (GMT +8:00). Nasa NAIA na si Jay. Inihatid siya ng pamilya at mga kaibigan niya. Fair enough. A well represented entourage for his flight. Kokonti lang naman ang kaibigan nya. The night before, nagdespedida dinner sila kasama ang kanyang “raket” team at ilang mga kaklase ng college. Doon pa lang pinagbawalan na niya si Jena, ang girlfriend nya, na huwag iiyak. Baka daw hindi niya kayaning sumakay ng eroplano. Hindi pa siya matuloy. Pag-uwi na lang nya ng bahay. Malamang nasa Hongkong na ang eroplano niya nun, hindi na niya maririnig yun.

Manila to Hongkong, Hongkong to San Francisco pagkatapos, San Francisco to Salt Lake City. Yan ang flight schedule nya. Matapos ang mahabang pila at pagchecheck ng mga dokumento, passport at visa nakasakay na rin siya sa eroplano. Ito ang unang international flight nya. Matagal na niyang gustong bumisita sa ibang bansa. Hindi niya akalaing Amerika pa ang una niyang mapupuntahan. Kinakabahan siya. Kahit na alam niyang apat naman silang magkakasabay na mag-aaral sa Utah at may mga Pilipino rin naman silang madadatnan doon, hindi pa rin niya maalis ang pag-aalinlangan. Wala siyang ibang kamag-anak na pwedeng lapitan pag nagkaroon ng aberya. Pano kung wala siyang matirhan? Pano kung kulang ang stipends na ibibigay ng university? Pano kung masipa siya sa program? Bahala na si Batman. Anjan naman si Superman at si Spiderman.

Sa pagsikat ng araw ng Biyernes na yon, isang bagong yugto ang naghihintay kay Jay. Ito na ang naging ikot ng kanyang buhay mula pagkabata. Kada anim o apat na taon isang bagong chapter ng kanyang aklat ang nabubuklat. Nagsimulang mag-aral ng kinder pagtuntong ng anim na taon, grumadweyt at naghighschool pagkatapos ng grade 6, nagcollege pagkagraduate ng 4th year, nagtrabaho ng kulang-kulang apat na taon bago lumipat ng grad school at nagturo ng apat na taon sa U.P. Ngayon, panibagong apat o anim na taon na naman ang kanyang bubunuin.

Pinahigpitan na ng stewardess ang seatbelt at nagdemo na ng safety measures. Paapat na beses na niyang nakita to. Domestic lang ang tatlo. Nakinig pa rin siya. Baka me ibang regulasyon kapag international flight na. Wala naman siguro. Hindi naman siguro nila ituturo kung saang parte ka ng dagat dapat lumangoy para mas mabilis kang masagip kung saka-sakali. Malay ba niya, iba-iba rin naman ang mga patakaran ng mga bansa pagdating dyan. Iniisip na lang niya, kung babagsak ang eroplano, sana huwag sa China o sa Japan. Siguradong hindi sila magkakaintindihan. Malulunod lang. Tit ti tit tit ti titit, Tit ti tit tit ti titit. See you soon, buddy. Huling text bago pinapatay ng mga stewardess ang lahat ng cellphones at electronic gadgets ng mga pasahero. Buti na lang walang good bye. Tumingin siya sa bintana, umaasang makikita ang nagpadala ng text kahit alam naman niyang imposible. Mag-aalas siyete na nang lumipad ang Airbus A330 na sinasakyan niya. Flight CX 904 bound to Hongkong. Maganda pa rin nga ang Pilipinas sa aerial view. Nakita naman niya ang mga isla ng Babuyan (kung yun nga yon) bago niya tinakpan ang bintana. Oras na para sa paalmusal ng eroplano.

8:20 (GMT +8:00). Natanaw na ni Jay ang mga gusali sa di kalayuan. Medyo maliit na bahagi ng lupa. Ito na ba ang Hongkong? “We are arriving at Hongkong international airport in 15 minutes”, sinagot naman siya ng stewardess. Maliit lang pala. Me dalawang parte ng lupa ang namumutiktik ng matataas na building, pinaghihiwalay ng malawak na berdeng lupain. Parang mga laruan lang na nakapatong sa damuhan. Parang Godzilla movie ng Hapon - peke lahat ng mga buildings. Mukhang maganda nga ang Hongkong. Sa isip niya, isang araw bababa siya at magliliwaliw dito. Sa ngayon, stopover lang. Mahigit tatlong oras siyang maghihintay sa airport. Alas-dose pa ang sunod niyang flight.

Tit ti tit tit ti titit, tit ti tit tit ti titit. Hmmmm, ang galing naman ng globe me signal pa sa Hongkong. Nakalimutan niya, pinaroaming pala niya ang kanyang telepono para makatanggap ng mga text at makatawag sa sa Pilipinas. Libre ang receive ng messages pero sampung piso ang send. Pwede na rin. “Buddy, tulg mna ko. di n k psok ofce.” Napagod sa paghahatid. Ok, gumagana ang roaming.

Nagsimula nang magpuno ang eroplanong sasakyan ni Jay. Boeing 747. Mas malaking eroplano. Trans pacific flight na kase. Ito ang pinakamahabang connecting flight. Kulang kulang labintatlong oras, Hongkong to San Francisco. Malamang mahabang tulog na lang ang katumbas nito. Sumilip muna ulet siya sa bintana bago tuluyang nakalayo ang eroplano sa airport. Para talagang peke ang mga gusali.

Hindi pa nagtatagal ang kaniyang biyahe nang makarinig siya ng malakas na harok galing sa likuran. Tulog na si Neds. Iniistorbo na ulet ang mga katabi. Si Neds ang kasabay niyang bumiyahe sa Amerika. Apat silang mag-aaral uli. Yung dalawa nauna na noon pang isang linggo (excited). Sa Pilipinas pa lang magkakilala na sila. Halos tatlong taon din silang magkasama sa trabaho. Nauna lang si Jay ng isang taon. Matapos silang iwan ng mga kaibigan para mag-aral sa Amerika, napag-isip isip na rin nilang subukan ang kanilang suwerte gaya ng iba. Sa pangkalahatan, sampu silang sabay-sabay na aalis para mag-aral sa amerilka. Napagdesisyunan nilang ipagpatuloy na lang ang graduate studies doon. Hindi na ito kakaiba. Halos taon-taon ganito karami ang mga katulad nilang umaalis sa unibersidad para lang magpatuloy ng pag-aaral sa ibang bansa. Mas maganda na ang kalidad ng edukasyon, mas malaki pa ang kita. Ang mga naiiwan, kung hindi man nagpaplano na para sa susunod na taon, pumapasok naman sa industriya. Madilim na sa labas ng eroplano, wala nang makita sa bintana. Malamang gabi na o narating na nila ang kalahati ng mundo. Nilingos muna ni Jay si Neds.Tulog pa rin. Ilang oras na lang lalapag na ang eroplano sa San Francisco. Eto na ang Amerika. Mas berde nga kaya ang damo dito. Wala nga kayang pollution dito o traffic kaya gaya ng sabi sa commercial. Napaidlip na si Jay habang paulit ulit na bumubulong ang matanda sa kanyang tenga…”walang ganyan sa states.”

August 3, 2007, 9:10 am (GMT -8:00). “Good morning everyone we are approaching San Francisco International Airport, local time is 9:00 am. We will be starting our descent in a few minutes.” Kanina pang gising si Jay. Pinapanood lang niya sa monitor kung ilang milya na lang ang layo nila sa airport at kung ano ang estimated time of arrival. Halos labingsiyam na libong milya na ang kanilang nalakbay. Lumingon siya sa likod, gising na rin ang mumukat mukat na kaibigan. Walang naging problema sa paglanding ng eroplano. Pulido ang lahat. Tumingin siya sa kanyang Nokia 7210, walang message. Malamang tulog pa si Jena. Anong oras na ba dun? Ala-una pa ang sunod niyang flight . Si Neds, alas tres naman. Mauuna siya ng dalawang oras kaya kailangan niyang hintayin ang kaibigan sa airport. Tinext na niya si Ela. Siya ang susundo sa kanilang dalawa sa airport. Si Ela ang isa sa dalawa pa nilang kaibigang nauna na noon pang isang linggo. Me nakilala na silang mga kapwa Pilipinong estudyante. Pinakiusapan niyang sunduin sina Jay. Me mga kostse na kase sila. Hindi nagrereply. Sana natanggap niya ang text.

Bago pumasok ng airport dumaan muna ng immigration ang dalawa. Karamihan ng mga immigration officers Pinoy. Kalat kase ang pinoy sa California. Mabilis na nakalagpas si Neds sa inspeksyon. Si Jay pinapunta pa sa isang opisina bago siniyasat. Tinanong siya kung yun ang unang pagpunta niya sa Amerika at kung meron na siyang social security. Syempre wala. Yun pa nga lang ang unang labas niya ng Pilipinas eh. Tumingin ang officer sa monitor, tumingin siya ke Jay, tumingin ulit sa monitor, tila me pinaghahambing. “Please sit down,” anang officer ke Jay. Makalipas ang ilang minuto tinawag siya ulet. Pinataas ang manggas ng jacket, sinilip kung me tatoo. Pinababa ang collar ng polo shirt at tiningnan ang leeg. Anong susunod pasasayawin na kaya siya? Malamang me kapangalan siya sa records ng homeland security. Mas malaking problema kung identity theft naman. Matapos ang dalawang walang kwentang tanong at ang tatlumpong minuto, tinatakan din ang kanyang visa at pinapasok na siya sa airport. Kinabahan si Jay. Akala niya ipapadeport na siya. Hindi pa nga nakikita ang Amerika babalik na agad, letseng buhay. Sa lounge, nakita niya ang kaibigan, baggage na lang nila ang nakalagay sa umiikot na distributor. Dalawang oras pa ang sunod niyang flight. Habang naghihintay, bumili muna sila ng hamburger sa Burger King. Espesyal ang tanghaliang yun, quarters, dimes and nickels na ang ibinayad nila sa counter. “Have a good day,” sabi ng kahera. Nang magpasakay na ang flight UA 650, nagpaalam na si Jay kay Neds. Mauuna na siya. Hintayin na lang niya sa Salt Lake ang kaibigan ng dalawang oras.

August 3, 2007, 3:45 pm (GMT -7:00). Parang jigsaw puzzle na puro parisukat lang ang piyesa. Yun ang itsura ng Utah bago maglanding ang eroplano. Hindi pa rin alam ni Jay kung ano yung mga mapupulang patse ng lupa sa ibaba. Pagbaba, tinext ulet niya si Ela. Sana talaga natanggap niya ang text. Mahal pa naman ang taxi. Hinanap niya ang dalawang bagahe galing sa eroplano. Nakita agad niya yung pula. Yun ang dahlilan kung bakit pula ang pinili niyang maleta – para madaling makita. Sana nga dilaw, ubos na lang ang stock sa SM North. Marami rin sigurong nahihirapang maghanap ng maleta sa airport. Nasaan na yung asul. Yun pa naman ang dinelehensya ng Tatay niya sa barkada niyag galing naman sa Italy. Hinintay lang niya, baka naman nahuli lang sa elevator. Nakalabas na ang lahat ng maleta wala pa rin yung sa kanya. Minabuti na niyang Magtanong sa matabang babaeng nakauniporme ng Southwest. “Excuse me, I’m having some troubles looking for my luggage maybe you can help me.” Wow, kumpletong Ingles at perfect ang grammar. Lumabas naman ang babae sa lungga niya, malamang naintindihan siya. Tinulungan siyang maghanap. Matapos ang walang kuwentang pag-iikot sa lobby (dahil naikot na naman ni Jay iyon bago pa man magtanong at natingnan na rin niya lahat ng kulay blueng maleta), bumalik at pumasok ulet ang babae sa opisina. Hiningi niya ke Jay ang ticket niya at me tinaype na number. “Apparently, your luggage has been mistakenly shipped to Colorado.”
“Huwaaaaat!!! Nasa Colorado ang maleta ko.” Muntik nang murahin ni Jay ang babae. “P*&@#ina, eh andun brief ko!” Mag side B ka na lang bukas. Hiningi ng babae ang address at telepono ni Jay. Anong ibibgay niya eh kararating pa lang nila sa Amerika. Hindi pa nga niya alam kung saan siya titira. Kinakabahan na siya. Pano kung hindi mapabalik ang maleta nya. Mahal pa naman daw ang brief sa Amerika. Puro Hanes at Jockey na kase ang bibilhin mo. Wala na ng tigtatatlo isang daang binibili nya sa Divisoria. Ilang minuto pa, dumating na rin si Ela kasama ang kaibigan niyang me kotse. Ibinigay niya ang number at address ng apartment niya. Dun na lang daw idedeliver sabi ng matabang babae. Ok, sisiguraduhin daw nilang makakarating din ngayong gabi. Dapat lang. Lumanding na rin ang sinasakyang eroplano ni Neds. Isinakay nila ang kanilang maleta sa two-door Pontiac ng kaibigan at dumiretso pauwi. Tapos na ang pisikal na biyahe.

Ito ang unang araw ni Jay sa Amerika. Ang pinakamahabang Biyernes ng kaniyang buhay. Bukas, Sabado, excited ang loko. Ano kaya ang meron sa Amerika? Mas berda nga kaya ang damo dito? Mas matataba nga kaya ang mga baka? At mas malaki nga ba ang buwan pag gabi? Full moon ngayon, malalaman din niya. Me poproblamihin muna siyang iba. Wala siyang pamalit na brief bukas.